Тоҷики
Sorah Al-Inshiqaq (The Splitting Asunder)
Verses Number 25
Чун осмон шикофта шавад
ва ба фармони Парвардигораш гӯш диҳад ва ҳақ бувад, ки чунин кунад
ва чун замин мунбасит (кашида ва паҳд) шавад
ва ҳар чиро ки дар дарун дорад, берун партояд ва холӣ гардад
ва ба фармони Парвардигораш гӯш диҳад ва ҳақ бувад, ки чунин кунад.
Эй инсон, ту дар роҳи Парвардигорат ранҷи фаровон мекашӣ, пас мукофоти онро хоҳӣ дид.
Ҳар кас, ки номаашро ба дасти росташ диҳанд,
ба зудӣ осон аз ӯ ҳисоб кунанд
ва шодмон назди касонаш бозгардад.
Аммо ҳар кас, ки номааш аз пушти сар дода шавад,
ба зудӣ, ки бигӯяд: «Вой бар ман, ки ҳалок шудам».
Ва ба оташи афрӯхта дарояд.
Ӯ дар дунё назди касонаш шодмон зиста буд.
Ва мепиндошт, ки ҳаргиз бознахоҳад гашт.
Оре, Парвардигораш ӯро медидааст.
Пас ба шафақ савганд мехӯрам
ва савганд ба шабу ҳар чиро фурӯ пӯшад
ва савганд ба моҳ, чун пурра шавад,
ки ба ҳоле баъд аз ҳоли дигар хоҳед расид.
Чӣ мешавад онҳоро, ки имон намеоваранд?
Ва чун Қуръон бар онҳо хонда шавад, саҷда намекунанд? (Саҷда).
Балки кофирон такзиб мекунанд (дурӯғ мебароранд).
Ва Худо ба он чӣ дар дил доранд, огоҳ аст.
Пас ононро ба азобе дардовар хушхабар деҳ
ғайри онон, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, ки мукофоташонро поёне нест.