Рӯйро турш кард ва сар баргардонид,

чун он нобино ба наздаш омад,

Ва ту чӣ донӣ, шояд, ки ӯ покиза шавад,

ё панд гирад ва панди ту фоидааш кунад.

Аммо он ки ӯ тавонгар аст,

ту рӯи худ ба ӯ мекунӣ

ва агар ҳам пок нагардад, чизе бар зиёни ту нест.

Ва аммо он, ки шитобон ба назди ту меояд

ва метарсад, (аз худо).

ту аз ӯ ба дигаре рӯй, меорӣ.

Оре, ин Қуръон пандест,

пас ҳар кӣ хоҳад, аз он панд гирад.

Дар саҳифаҳое гиромӣ.

баландқадру покиза,

ба дасти котибоне,

бузургвору некӯкор.

Марг бар одамӣ бод, ки чӣ носипос (ношукр) аст!

Ӯро аз чӣ офаридааст?

Аз нутфае офарид ва ба андоза муайян кард,

сипас роҳашро осон сохт.

Он гоҳ бимирондаш ва дар гӯр кард.

Ва он гоҳ, ки хоҳад, зиндааш созад.

На ки ҳанӯз он чиро ба ӯ фармон дода буд, ба ҷой наёвардааст.

Пас одамӣ ба таъоми худ бингарад

Мо боронро фурӯ боридем, бориданӣ

ва заминро шикофтем, шикофтанӣ

ва дар он донаҳо рӯёнидем

ва току сабзавот

ва зайтуну нахл (дарахти хурмо)

ва боғҳои пурдарахт

ва меваву алаф,

то шумову чорпоёнатон баҳра баред,

Чун бонги қиёмат барояд,

рӯзе, ки одамӣ аз бародараш мегурезад

ва аз модарашу падараш

ва аз занашу фарзандонаш.

Ҳар касро дар рӯз корест, ки ба худ машғулаш дорад.

Чеҳраҳое дар он рӯз дурахшонанд,

хандонанду шодонанд.

Ва чеҳраҳое дар он рӯз ғуборолуданд,

дар сиёҳӣ фурӯ рафтаанд.

Инҳо кофирону фоҷиронанд (бадкорон).