Тоҷики
Sorah Ad-Dukhan ( The Smoke )
Verses Number 59
Ҳо, мим.
Савганд ба ин китоби равшангар!
Мо онро дар шаби мубораке нозил кардем. Мо бимдиҳанда будаем.
Дар он шаб ҳар фармоне мувофиқи ҳикмат содир мешавад,
фармоне аз ҷониби Мо. Ва фиристандаи он будаем.
Раҳматест аз ҷониби Парвардигорат ва албатта Ӯст шунавову доно.
Парвардигори осмонҳову замин ва он чӣ миёни ин ду аст, агар шумо яқинкунандаед.
Нест Худое ғайри Ӯ. Зннда мекунаду мемиронад. Парвардигори шумову Парвардигори падарони пешини шумост.
На, онҳо ҳамчунон ба шакки худ дилхушанд!
Пас мунтазири рӯзе бош, ки осмон ба ошкоро дуд биёварад.
Ва он дуд ҳамаи мардумро дар худ фурӯ гирад. Ва ин азобест дардовар.
«Эй Парвардигори мо, ин азобро аз мо дур гардон, ки мо имон овардаем».
Куҷо панд мегиранд? Ҳол он ки чун паёмбари равшангар бар онҳо фиристода шуд,
аз ӯ рӯйгардон шуданд ва гуфтанд: «Девонаест таълимёфта!»
Азобро андаке бармедорем ва шумо боз ба дини худ бозмегардед.
Рӯзе онҳоро ба савлате (ҳамлае) сахт фурӯ гирем, ки Мо интиқомгирандаем!
Пеш аз онҳо қавми Фиръавнро озмудем ва паёмбаре бузургвор наздашон омад,
«ки бандагони Худоро ба ман таслим кунед, ки ман паёмбаре аминам.
Ва низ бар Худо саркашӣ макунед, ки ман бо ҳуҷҷате равшан назди шумо омадаам.
Ва агар бихоҳед бар ман санг бизанед, ман ба Парвардигори худ ва Парвардигори шумо паноҳ мебарам,
ва агар ба ман имон намеоварад, аз ман канор гиред».
Пас Парвардигорашро дуо кард, ки инҳо мардуме муҷриманд (гунаҳгоранд).
Бандагони Маро шабҳангом равона кун, то аз паи шумо биёянд.
Дарёро ором пушти сар гузор, ки он лашкар ғарқшудагонанд.
Баъд аз худ чӣ боғҳову чашмасорҳо бар ҷой гузоштанд
ва киштзорҳову хонаҳои некӯ
ва неъмате, ки дар он ғарқи шодмонӣ буданд.
Ҳамчунин шуд ва Мо он неъматҳоро ба мардуме дигар мерос гузоштем.
На осмон бар онҳо гирист ва на замин ва на ба онҳо мӯҳлат дода шуд.
Ва мо банӣ-Исроилро аз он азоби хоркунанда халос кардем.
аз азоби Фиръавни саркаши аз ҳад гузаранда
ва аз рӯи илм бар аҳли ҷаҳонашон баргузидем.
Ва оёте ба онҳо ато кардем, ки дар он имтиҳоне ошкор буд.
Албатта инҳо мегӯянд:
«Поёни кор ҷуз ҳамин марги нахустин нест ва мо дигар бор зинда намешавем.
Ва агар рост мегӯед, падарони моро ба ҷаҳон бозоваред».
أَهُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ أَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ
↓
↓Оё инҳо беҳтаранд ё қавми Туббаъ ва касоне, ки пеш аз он қавм буданд? Ҳамаро ҳалок кардем, ки муҷримон (гунаҳгорон) буданд.
Мо ин осмонҳову замин ва он чиро миёни онҳост, ба бозича наёфаридаем.
Онҳоро ба ҳақ офаридаем, вале бештарин намедонанд.
Ваъдагоҳи ҳама дар рӯзи доварӣ қиёмат аст.
Рӯзе, ки ҳеҷ дӯсте аз дӯсти худ чизеро дафъ накунад ва аз сӯи касе ёрӣ нашавад,
ғайри касе, ки Худо бар ӯ бубахшояд, зеро Ӯст ғолибу меҳрубон.
Ҳар оина (Албатта) дарахти зуккум
таъоми гуноҳкорон аст.
Монанди миси гудохта дар шикамҳо меҷушад.
Монанди ҷӯшидани оби ҷӯшон.
Бигиредаш ва ба сахтӣ ба миёни ҷаҳаннамаш бикашед
ва бар сараш оби ҷӯшон бирезед, то шиканҷа шавад.
Бичаш, ки ту ғолибу бузуррворӣ!
Ин ҳамон чизест, ки дар он шак мекардед.
Парҳезкорон дар ҷои амне ҳастанд,
дар боғҳову чашмасорҳо
либосҳое аз сундусу истабрақ мепушанд ва рӯбарӯи ҳам мешинанд.
Ҳамчунин ҳурулъайнро (ҳурони фарохчашм) ба ҳамсарияшон дароварем.
Дар осоиштагӣ ҳар меваеро, ки бихоҳанд, металабанд.
Дар он ҷо таъми маргро намечашанд, ғайри ҳамон марги аввалин. Ва онҳоро Худо аз азоби ҷаҳаннам нигоҳ доштааст.
Ин бахшишест аз ҷониби Парвардигорат ва ин пирӯзии бузургест!
Мо адои сухани худ бар забони ту осон кардем, бошад, ки панд гиранд!
Ту мунтазир бош, ки онҳо низ мунтазиранд.